فریک
قرار بود سایت شخصی زده شه، که طرفی که میخواست قالب رو اوکی کنه زد زیرش و ما رو کاشت.
ازون ور، بعد از یه ماه انقد فکر جمع شد که نمیشد کنار نیومد. پس دی ان ایِ روانی ساخته شد!
این که فریک بزنی چیز بدیه. خیلی بد. این که فریک باشی خیلی بدتره. این که مود تغییر بدی افتضاحه. و این که درک نشی تازه شروعشه :)
این که خیلی خون سرد و شیرین عقل خودتو نشون بدی هر جا و بیش تر به عنوان نفر دسته سوم-چهارم بهت نگاه کنن یه جور پوششه. این که در عین حال کار و درس و برنامه زیاد برای انجام داری، ولی اون تلنگر بهت زده نمیشه، انگیزه به وجود نمیاد ادامه ش بدی.
این که اعصاب خردیاتو با دوستات در میون بذاری و جز این که بیش تر از کنارت رونده میشن فایده دیگه ای نداره، یه مسئله جداست. این که چیزی رو به کسی نمیگی، یه مسئله دیگه.
این که بازم تو وبلاگتی و نمیدونی چی تایپ کنی هم یه چیز دیگه. توهمی،یه موجود خیالباف. یه بچه. یه هفتاد و هشتی! یه شونزده ساله که با بزرگ تر از خودش میگرده و کودک جمعِ!
هزارن هزارن بزرگ تر واسه زمانی که نیاز نداری پیداشون میشن. هزاران هزار مشاور که خودشون هیچ عنی نشدن، ولی ادعاشون میشه با برنامه ی اونا پیش بری توی دهه دوم زندگیت میلیونری!
و در نهایت نگاه میکنی و نگاه میکنی؛ فقط عاصی بود که فهمید چی گفتم. هیشکی؛ هیشکی نفهمید این فریک منظورش چیه. چرا. برای چی. و اینا :)
فقط باعث خنده ای، یه شوخی، یه توهم.
